Znacznie większe kłopoty towarzyszyły wprowadzeniu w latach trzydziestych metody refleksyjnej, polegającej na rejestracji czasu nadejścia fal odbitych od granic poszczególnych warstw geologicznych, które różnią się własnościami sprężystymi. Problem polegał na tym, iż należało wchłonąć pojawiające się wpierw silne fale powierzchniowe, które nie przynoszą żadnych informacji o geologicznej strukturze głębin. Sejsmikę refleksyjną można porównać do metody echosondy, którą stosują statki mierzące głębokość morza. W obu wypadkach wysłane na zwiad fale, odbite od sztywnych akustycznie horyzontów, wracają na powierzchnię w postaci echa. Z początku sejsmika refleksyjna operowała tylko do głębokości kilkuset metrów. Wykorzystywano ją przede wszystkim do szczegółowych badań mniejszych obszarów oraz poszukiwań złóż ropy i gazu ziemnego. Dalsze udoskonalenia instrumentów stosowanych w technice poszukiwań sejsmicznych otwierały przed geofizykami wciąż nowe możliwości działania. Ze wzmianki o echosondzie wynika, że wykorzystywane je na morzach, przy pracach związanych z badaniem dna morskiego. W tym wypadku geofon stawał się hydrofonem. Równie przydatne okazały się sejsmiczne metody pomiarowe pod ziemią. Gdy na przy kład chodzi o to, by zlokalizować jakie; ciało przeszkadzające postępowi robót wiertniczych, geofizyk wprowadza do otworu geofon i mierzy czas nadejścia fal wy wołanych wybuchami w kilku miejscach na powierzchni.

Aby wiedzieć więcej..
Już w roku 1909 w kopalni soli potasowych ?Volkenroda” w Turyngii prowadzono eksploatację na głębokości 1100 metrów. Jest ona zresztą do dziś najgłębszą kopalnią soli potasowych w świecie. W górnictwie węgla kamiennego na początku XX wieku rekord dzierżyły szyby ?Radbod” w Zagłębiu jguhry, mający 1116 metrów, oraz ?Morgenstern 3″ w saskim regionie górniczym, który dotarł do 1082 metrów. Na krótki czas na czoło listy wysunęły się potem amerykańskie kopalnie rud miedzi nad Jeziorem Górnym, w których najgłębsze były szyby ?Red Jacket” i ..Tamarec”. Do głębokości 2000 metrów dotarła pierwsza, a potem ją przekroczyła, kopalnia złota ?Marro Velke” w Brazylii. Dopiero po wielu latach, w roku 1938, ustanowiono nowy rekord ? 2600 metrów ? w kopalni ?Crown-Deep” opodal Johannesburga w Republice Południowej Afryki. Dziś rekordowa głębokość w tamtejszych kopalniach złota sięga około 3800 metrów. Wraz z narastającą głębokością szybów bębny linowe maszyn wyciągowych zamieniły się w konstrukcje-dziwolągi. Bęben pierwszej maszyny, która potrafiła wyciągać ładunki o ciężarze dziesięciu ton z głębokości od 2000 do 2600 metrów, miał średnicę ponad dziewięciu metrów i taką samą szerokość. To zadecydowało, iż na razie opowiedziano się za maszyną wyciągową z tarczą napędową. Po zastosowaniu kilku tarcz jej wymiary oraz spokojna i równomierna praca pozwalały także na zabudowanie maszyny w wieży szybowej.