Z miedzi ? podobnie jak z metali szlachetnych ? wyrabiano klejnoty i ozdoby oraz przedmioty, których nie dało się wytworzyć z kamienia, rzadziej ? narzędzia i broń. Dopiero odkrycie ?klasycznych” proporcji między miedzią a cyną w stopie, co stało się prawdopodobnie około roku 2500 p.n.e., pozwoliło uzyskać brąz ? stop charakteryzujący się całkiem wyjątkowymi na ówczesne warunki wartościami użytkowymi. Brąz, odznaczający się niższą temperaturą topnienia, wyjątkową twardością i wielką ciągliwością, zaczął coraz bardziej wypierać narzędzia kamienne, zmienił organizację produkcji i energicznie pchnął naprzód rozwój społecznych sił wytwórczych. Jeśli chodzi o cynę, niezbędną do produkcji brązu, to handlujący metalami Etruskowie i Fenicjanie sprowadzali ją głównie z Cypru i z Iberii. Fenicjanie dotarli nawet na swoich sprawnych statkach do wysp leżących u wybrzeży Bretanii, gdzie wpierw kupowali u mieszkańców wyspy Wight samą rudę, a potem, gdy zapoznali ich z procesem przeróbki ? czysty metal. Dzięki swym rozległym wyprawom morskim ci ?hanzeaci starożytności” przyczynili się w znacznym stopniu do rozjaśnienia geograficznego obrazu świata. Jednym z ich największych osiągnięć było pierwsze opłynięcie Afryki, dokonane z polecenia egipskiego faraona Necho około 600 roku p.n.e.

Aby wiedzieć więcej..
Czarny proch, używany w europejskiej technice wojskowej już od połowy XIV wieku, znalazł po raz pierwszy zastosowanie w górnictwie 8 lutego 1627 roku w okręgu górniczym Bańskiej Szczawnicy. Korzyści spłynęły przede wszystkim na właścicieli kopalń. Górnik musiał wykonać otwory strzelnicze ręcznie, zaś strzelanie pod ziemią było o wiele bardziej niebezpieczne niż powszechnie dotąd stosowane kruszenie skał za pomocą ognia. Używanie prochu strzelniczego zaczęło się upowszechniać dopiero w końcu XVII wieku i odtąd wiercenie i strzelanie coraz częściej zastępowało urabianie perlikiem i żelazkiem. Na razie jednak górnicy wciąż nie mogli wedrzeć się głębiej do wnętrza Ziemi, toteż poświęcili teraz więcej uwagi tym rudom, które towarzyszą srebru i które przez stulecia wyrzucano na hałdy, uważając je za bezwartościowe. Już Petrus Albinus w wydanej w roku 1590 Miśnieńskiej kronice górniczej napisał, że gwarkowie uważają, jakoby srebro powstało z bizmutu. Nazywali go też dlatego ?matką srebra” lub ?domem srebra”. Bizmutem posługiwano się początkowo w lecznictwie, pozostającym jeszcze pod wpływem wielkiego Paracelsusa. Z mniejszą atencją wyrażali się górnicy o ?złodziejach srebra” ? kobalcie i niklu, które ich zdaniem duch kopalni tylko dlatego po- wtykał do rudnych żył, aby wystrychnąć gwarków na dudka. Zmieniło się to dopiero wówczas, gdy około roku 1600 Krzysztof Schurer, pracujący wówczas w hucie szkła w Oberschlema w Rudawach, wykrył, że przez dodanie rudy kobaltu do masy szklanej otrzymuje się szkło cudownie zabarwione na niebiesko.