Mieszczaństwo, opierające się na przejętym z antyku dziedzictwie kulturalnym i naukowym, popierało zarazem naukowy sposób podejmowania problemów związanych z górnictwem i metalurgią. Zwyczajowe, ustne dotąd przekazywanie doświadczeń produkcyjnych z pokolenia na pokolenie nie mogło już sprostać rosnącym wymaganiom. Nowoczesny, wynaleziony przez Gutenberga sposób druku, jakże odpowiadający społecznemu zapotrzebowaniu, umożliwił również szybkie upowszechnienie górniczych technologii i narzędzi za pomocą słowa i obrazu. Około roku 1505 ukazała się pierwsza niemieckojęzyczna drukowana książka górnicza napisana przez freiberskiego lekarza i burmistrza Ulricha Riileina von Calw. Bardziej ambitne i lepiej ilustrowane były książki dotyczące ?sztucznych ogni”, wydane w związku z wprowadzeniem do techniki wojskowej broni palnej. Przykładem jest słynna Della pyrotechnica obeznanego z górnictwem i hutnictwem Włocha Vannoccio Biringuccio. W tym dziele, oprócz zasługujących na uwagę wiadomości z chemii metali oraz wydobywania rud i ich przeróbki, znajdujemy także obraz technicznych urządzeń górnictwa tamtych czasów. We Włoszech, na uniwersytetach w Bolonii, Padwie i Wenecji, studiował w tym okresie syn sukiennika z Glauchau, Georg Bauer, współtwórca nauk górniczych, który zwyczajem ówczesnych uczonych przybrał zlatynizowane nazwisko ? Georgius Agricola. Gdy w roku 1526 powrócił jako doktor nauk medycznych z Włoch, osiadł początkowo w J achy mowie, czeskim miasteczku górniczym na południowym stoku Rudaw, i objął tam funkcję lekarza miejskiego i aptekarza.

Aby wiedzieć więcej..
W końcu lat trzydziestych ubiegłego wieku Francuzowi noszącemu dźwięcznie brzmiące nazwisko Jacąues Boucher de Crevecoeur de Perthes, byłemu dyplomacie w służbie napoleońskiej, zajmującemu się na emeryturze literaturą, archeologią i geologią, udało się dokonać odkrycia, które znacznie bardziej poruszyło opinię publiczną niż jego miernej wartości powieści. Ów amator znalazł mianowicie w nadrzecznym piasku, naniesionym przez Sommę w okolicach Abbeville we Francji, mnóstwo surowo obrobionych, na kształt migdałów, krzemieni. Osady, z których je wygrzebał, należały do plejstocenu, zwanego jeszcze wówczas dyluwium. W tych samych osadach leżały także kości mamuta, dzikich koni, renów, nosorożców i wielkich jeleni. Nie ulegało wątpliwości, że w tych okolicach pradawny człowiek polował na zwierzęta za pomocą prymitywnej broni z krzemieni. Właśnie na tym polegała sensacja. Obrobione krzemienie znajdowano już wcześniej, nie zastanawiając się jednak nad ich pochodzeniem ani wartościami użytkowymi. Mamut już dawno wyginął, znikł z powierzchni Ziemi podczas epoki lodowcowej, kiedy wielkie obszary Europy i Ameryki Północnej zostały pokryte olbrzymimi lodowcami. Nie uchroniło go gęste wełniste futro. Wprost nie do wiary, że inwazję lodów przeżył o wiele mniej odporny człowiek.